Na 24 uur stilte of gebed is het moeilijk woorden te vinden om de wake voor het Vredespaleis te verslaan. Is het genoeg om te zeggen dat het voor velen een onvergetelijke ervaring was?
Is het genoeg om te zeggen dat, als het voor honderd mensen mogelijk is om een dag in harmonie met elkaar te delen; te komen en te gaan; te ontmoeten of te mediteren, te zwijgen of the zingen, te zitten of te dansen…..dat het dan ook voor 100 x 100 x 100 mensen mogelijk moet zijn? Is het genoeg om te begrijpen dat als we het voor elkaar gaan krijgen om één dag per jaar een wereldwijd staakt het vuren te gaan realiseren er ook hoop is voor de 364 andere dagen?
Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat er hoop is; dat er groei is. Waar zes jaar geleden een eenzaam kaarsje dapper de wind trotseerde voor het vredespaleis, komen door de dag heen wel honderd vredeswerkers vanuit verschillende wind en levensrichtingen om te gaan staan voor vrede en rechtvaardigheid in deze wereld. In het licht van de vlam van een world peace flame monument en aan de voet van een zuil voor vrede en recht tegenover de zetel van het internationaal gerechtshof brandt er op de internationale dag van de vrede de hele dag een ceremonieel vuur. Dit vuur nodigt een ieder uit om, vanuit welke levensovertuiging dan ook, onze gebeden en rituelen met elkaar te delen en ons samen te richten op vrede voor deze wereld.
Er opent zich een plaats waar het mogelijk is om samen te komen en zichtbaar te maken dat het vrede is wat wij willen. Dit jaar….volgend jaar en weer ….en weer….totdat er vrede is.
Moge er vrede op aarde zijn!
